The last rug was pulled out from under my feet so that I could let go of the thoughts of the role that was playing in my mind. The only way to meet the pain of limitlessness and emptiness is to surrender completely. In the space of the unknown, with no direction but all possibilities, with no resistance, something new appears.
This is the human way: go, fall, rise, shake off the old and move on. If you avoid living this way by hiding in transcendence, know that this avoidance is empty.
To walk in the fullness of transcendence and humanity one must acknowledge both directions: vertical into formlessness and horizontal into maturity.
I have difficulty in distinguishing between the unlimited existence and the human part of me (thoughts, emotions, stories). I thought that all the pain would disappear by discovering the illusion, but for a long time I suppressed the existing person. A powerful cleansing came after much understanding.
I felt it again last night – this call to complete surrender…. it’s strange how this voice always appears in the void… Pauline, who are you? This question arises on everyone’s unique path and in each life the awakening discovers itself differently. I don’t find the path difficult, I find it very interesting to be human, that real “WOW” that comes with each step. The path may be cobbled or muddy, but all we have to do is put on the right shoes. Shoes of mindfulness.
Who am I? If this question arises, keep it alive until you get an answer from your being. The answer, if it is really important to you, will be revealed; you will not get a verbal answer. And any conceptual answer from outside will only prolong the continuance in the question mark.
POLSKI
Znak zapytania
Ostatni dywan został wyciągnięty spod moich stóp, tak, bym mogła odpuścić myśli na temat roli, która odgrywała się w moim umyśle. Jedynym sposobem na spotkanie z bólem bezgraniczności i pustki jest kompletne poddanie. W przestrzeni nieznanego, z brakiem kierunku, ale wszystkimi możliwościami, z brakiem oporu, pojawia się coś nowego.
To ludzka droga: iść, upaść, podnieść się, strząsnąć stare i iść dalej. Jeżeli unikasz życia w ten sposób poprzez chowanie się w transcendencji, wiedz, że to unikanie jest puste.
By móc iść w pełni transcendencji i człowieczeństwa trzeba uznać obydwa kierunki: pionowy w brak formy i horyzontalny w dojrzałość.
Miewam trudności w rozróżnieniu nieograniczoności istnienia i ludzkiej części mnie (myśli, emocje, historie). Myślałam, że cały ból zniknie przez odkrycie iluzji, lecz długo wypierałam istniejącą osobę. Mocne oczyszczanie przyszło po dużym zrozumieniu.
Poczułam to ponownie wczorajszej nocy – to wezwanie do kompletnego poddania.. to dziwne jak zawsze ten głos pojawia się w pustce… Paulina, kim jesteś? To pytanie pojawia się na unikatowej ścieżce każdego z nas i w każdym życiu przebudzenie odkrywa siebie inaczej. Nie uważam, że ścieżka jest trudna, uważam, że to bardzo interesujące być człowiekiem, to prawdziwe “WOW”, które pojawia się z każdym krokiem. Droga może być brukowana lub błotnista, ale wystarczy, że założymy odpowiednie buty. Buty uważności.
Kim jestem? Jeśli to pytanie się pojawia, utrzymaj je przy życiu, dopóki nie otrzymasz odpowiedzi ze swojej istoty. Odpowiedź, jeżeli jest naprawdę ważna dla Ciebie, będzie ujawniona, nie uzyskasz odpowiedzi werbalnej. A każda koncepcyjna odpowiedź z zewnątrz tylko przedłuży trwanie w znaku zapytania.
