El año pasado fue un año muy difícil para mí, y aunque mientras escribo esto estoy en un lugar muy diferente, justo ahora me estoy dando cuenta de que no sé si 2021 fue más difícil que los últimos 2, 5 o 7 años. Todos estos años han estado marcados por una cosa: la búsqueda de la mítica "Tierra Prometida", o ESPERANZA.

He vagado por el mundo buscando la confirmación de que pertenezco a él. He pasado por varias etapas de búsqueda del entorno perfecto, buscándolo en mi pareja, en mi trabajo, en mis actividades, en mis amigos y en la forma de pasar el tiempo libre.

En su mayor parte, la respuesta que recibí fue:

"No está aquí".

Así que seguí buscando. Fui muy persistente y hoy recuerdo esa perseverancia con profunda compasión y gratitud. La compasión proviene de la comprensión de que estaba buscando en el lugar equivocado, es decir, hacia fuera. La gratitud procede de la comprensión de que todos esos rechazos me condujeron a mí mismo y al reconocimiento de quién soy.

Y aunque este proceso es muy personal, encuentro cierta universalidad en él, porque veo que todos anhelamos lo mismo, a saber, pertenecer.

El problema es que al buscar la confirmación de pertenencia nunca la encontraremos permanentemente, porque todo lo externo es impermanente. Sólo se puede encontrar permaneciendo en el poder del corazón.

Y todos los corazones están marcados por lo salvaje.

Pertenecemos a ella porque cada vez que intentamos encajar, nos causa un dolor inexplicable.

Es el resultado de la creencia errónea de que no podemos estar en contacto con nosotros mismos para tener valor. Que debemos responder constantemente a las necesidades de los demás para que nuestra vida tenga sentido. Que debemos menospreciarnos, cambiarnos o crearnos artificialmente para ser dignos de pertenecer.

Este es un gran error cognitivo, porque me he dado cuenta de que nuestra mayor contribución y valor a la sociedad está en reconocernos a nosotros mismos y nuestra voz. Y lo creas o no, no fue hasta que dejé de creer en esta creencia y me permití una soledad total cuando me sentí verdaderamente viva.

En las hermosas palabras de Maya Angelou, "No experimentarás la verdadera libertad hasta que pertenezcas a todas partes. A ninguna parte, es decir, a todas partes".

El precio es alto y la recompensa es grande.

Llevo mucho tiempo contemplando lo que significa pertenecer a todas partes y a ninguna al mismo tiempo.

Hay algo que puedo afirmar con certeza: el resultado de no amar ni pertenecer es siempre el sufrimiento. Y al mismo tiempo, siento que realmente he experimentado el sufrimiento de pertenecer en mi vida.

Lo observé con interés: personas que tienen un fuerte sentido de pertenencia; busqué la respuesta a la pregunta de qué tienen en común.

¿Y es siquiera válido el concepto sobre pertenecer a todas partes/ninguna parte? Lo que comprendí explorando este tema me resultó bastante chocante. Porque me di cuenta de que, como humanidad, nos rodeamos de búnkeres ideológicos. Vivimos entre personas diferentes a nosotros, pero no convivimos con ellas.

Podría pensarse que cuanto más divididos estamos, más conectados estamos porque sólo nos juntamos con gente que es como nosotros. Pero resulta que detrás de esos muros ideológicos no estamos profundamente conectados entre nosotros en absoluto. Simplemente odiamos a la misma gente, y eso no es indicador de pertenencia. Porque eso no significa que vayas a estar a mi lado cuando me ponga enfermo, o me mude de casa por enésima vez, o cuando pierda mi trabajo.
Y eso no es conexión real y profunda.

Vale, entonces estamos cada vez más divididos. Y estamos muy solos en estas creencias nuestras.

Y la soledad es un asunto serio.

Existe una especie de soledad primigenia, cuya experiencia es similar al hambre o la sed. Si no nos hidratamos o comemos, recibimos una señal del cuerpo de que necesitamos comer algo. Y la soledad nos dice que necesitamos contactos sociales, porque de lo contrario estamos en apuros. Y gordo, porque según un estudio de J.Capaccio, la soledad provoca un mayor riesgo de muerte prematura que fumar un paquete de cigarrillos al día o ser obeso (¡sic!). La soledad mata y es un determinante muy importante de la salud mental y física.

John Cappacio, en su libro Loneliness, dice que la soledad no consiste en estar solo, sino en sentirse desconectado.

Como sociedad, estamos cada vez más desconectados de nosotros mismos que nunca. Y, en consecuencia, cada vez más polarizados.

Una de las lecciones más hermosas que he aprendido del anhelo de pertenencia es que no es algo que podamos negociar con el mundo exterior. Es algo que llevamos en el corazón. Y resulta que tanto los hombres como las mujeres que tienen el mayor sentido de verdadera pertenencia se encuentran no sólo formando parte de algo más grande, sino también teniendo el valor de permanecer dentro de sí mismos. A menudo por su cuenta.

Y esta es también la razón por la que el arte y la creatividad serán muy importantes en nuestros procesos de curación y en lo que nos depara el futuro. Toda persona creativa comprende lo que

en sí mismos.

Todas las personas creativas tienen esta increíble capacidad de encontrar belleza y valor en ser una comunidad creativa más amplia, pero también el coraje de permanecer dentro de sí mismas.

Y no lo digo como una autoproclamada coach, sino como un ser creativo que ha encontrado su dolor y su realización en ser un grupo y una comunidad creativa más amplia. Sin decirme a mi misma que no tendré momentos de completa soledad. Porque cada uno de nosotros tendrá que estar solo en algún momento de su vida. Poco a poco, creo que en algún nivel todos estamos llamados a hacerlo.

Creo que esto es lo que Maya Angelou intentaba decir cuando afirmaba que pertenecemos a todas partes y a ninguna, porque la verdadera pertenencia está en el corazón y no está sujeta a ninguna negociación externa.

El corazón que pertenece está en constante estado de meditación.

En mi caso, fue mi falta de pertenencia lo que me ayudó a encontrar mi Camino Creativo. No pertenecí cuando crecí en un sistema violento y codependiente. No pertenecía cuando me mudé de casa a los 16 años a otra ciudad. Y tampoco pertenecí cuando viajé y me mudé docenas de veces: siempre me sentí como "el forastero".

Pero me hizo empezar a ver patrones. Me convertí en alguien capaz de encontrar y comprender patrones en el comportamiento de la gente, en sus emociones, en sus creencias. Luego empecé a encontrarlos en niveles de energía cada vez más sutiles. No sólo eso, empecé a ver la fuente de estos patrones y aquí es donde empezó la verdadera diversión con el trabajo creativo en la fuente. Y mi creatividad -al igual que la creatividad de muchas personas- nació de estar al margen.

Y aparte de tener mucho miedo, de estar sola con todo, por fin empecé a sentirme viva.

Tenía miedo y por eso creaba, una y otra vez recurriendo con valentía a mi salvajismo. Y cada vez esta naturaleza salvaje me alejaba de las opiniones de los demás sobre mí. Creo que lo que más me dolía eran los celos, porque me sentía traicionada por personas cercanas a mí que, en lugar de apoyarme, sólo me debilitaban.

Pero un corazón marcado por lo salvaje nunca se detiene hasta encontrar lo que busca.

Y como ya he escrito antes, cada uno de nosotros pertenece a lo salvaje de una manera diferente. Y cada vez que elegimos encajar con los demás en lugar de pertenecer a nosotros mismos, nos causa dolor. Todo este proceso no consiste sólo en navegar por la naturaleza, sino en volverse salvaje.

A menudo estaré sola y eso está bien porque hay belleza y fuerza en ello. Y no es que no me guste formar parte de un equipo, porque me gusta. La cuestión es que siempre me perteneceré a mí misma en primer lugar. Y esto realmente no es fácil, porque es una especie de paradoja.

Además, nadie puede domar mejor la tensión de la paradoja que nosotros mismos inmersos en nuestra propia creatividad. Y todo esto porque esta tensión es nuestra energía creativa, la Kundalini.

Carl Yung habló de ella como nuestro mayor don espiritual. Es la tensión entre la depredación y la dulzura, la dureza y la ternura.

En esta tensión creativa y sus frutos, estamos conectados unos con otros de una forma que nunca puede romperse. Y, sin embargo, podemos olvidar esta conexión. Igual de fundamental es que no podemos romper ninguna conexión con otra persona, pero podemos olvidarla.

Y esos momentos en los que nos damos la mano con desconocidos son recordatorios no sólo de lo que es posible entre las personas, sino también de lo que es verdad entre nosotros. Es la verdad de que estamos hechos para estar juntos. Y eso es una gran noticia para todos nosotros.

Así que hagámonos un regalo a nosotros mismos: dejemos de vagar por el mundo buscando pruebas de que no pertenecemos a él. E incluso si lo hacemos, en algún momento llegaremos a un punto en el que nos daremos cuenta de que no es algo que dependa de circunstancias externas.

Es algo que llevas en tu salvaje corazón. Y si te pasas la vida buscando, siempre encontrarás pruebas de que no perteneces.

Lo sé, porque yo también he pasado por eso 🙂

Con amor,
Paula

POLSKI

Powrót do siebie

Zeszły rok był dla mnie bardzo trudny, i mimo, że gdy piszę ten tekst znajduję się w zupełnie innym miejscu, to właśnie zdaję sobie sprawę, że nie wiem czy 2021 był trudniejszy niż ostatnie 2, 5 czy 7 lat. Wszystkie te lata były naznaczone jedną rzeczą: poszukiwaniem mitycznej "Ziemi Obiecanej", czyli DOMU.

Wędrowałam po świecie szukając potwierdzenia, że przynależę. Przeszłam przez różne stadia poszukiwania idealnego środowiska, szukając tego w partnerze, w pracy, w moich działaniach, w znajomych i sposobach na spędzanie czasu wolnego.

W większości odpowiedź, jaką otrzymywałam, brzmiała:

"To nie tutaj"

więc szukałam dalej. Byłam bardzo wytrwała i dzisiaj patrzę na tą wytrwałość z głębokim współczuciem i wdzięcznością. Współczucie wynika ze świadomości, że szukałam w niewłaściwym miejscu - czyli na zewnątrz. Wdzięczność się pojawiła w wyniku zrozumienia, że te wszystkie odmowne odpowiedzi, to całe odrzucenie doprowadziło mnie do siebie i do uznania tego, kim jestem.

I o ile ten proces jest bardzo osobisty, to odnajduję w nim pewną Uniwersalność, bo widzę, że wszyscy tęsknimy za tym samym, a mianowicie za przynależnością.

Problem polega na tym, że szukając potwierdzenia przynależności nigdy jej nie odnajdziemy na stałe, bo wszystko, co zewnętrzne jest nietrwałe. Można to znaleźć tylko i wyłącznie stając w mocy swojego serca.

A wszystkie serca są naznaczone dzikością.

Przynależymy do niej, ponieważ za każdym razem, gdy próbujemy się dopasować, wywołuje to w nas niewyjaśniony ból.

Jest to wynikiem błędnego przekonania, że nie możemy być w kontakcie ze sobą, żeby mieć wartość. Że musimy stale odpowiadać na potrzeby innych, żeby nasze życie miało znaczenie. Że musimy umniejszać, zmieniać lub sztucznie kreować siebie, by być godnymi przynależności.

To duży błąd poznawczy, bo zauważyłam, że największy wkład i wartość w społeczeństwo mamy uznając siebie i swój głos. I możecie mi wierzyć, albo nie, ale dopiero w chwili, gdy przestałam wierzyć w to przekonanie i pozwoliłam sobie na kompletną samotność poczułam, że naprawdę żyję.

Pięknymi słowami mówi o tym Maya Angelou: "Nie doświadczysz prawdziwej wolności, dopóki nie będziesz przynależeć wszędzie. Nigdzie, czyli wszędzie".

Cena jest wysoka, a nagroda wspaniała.

Długo kontemplowałam, co to znaczy: Przynależeć wszędzie i nigdzie jednocześnie.

Oto jedna rzecz, którą mogę powiedzieć z całą pewnością: wynikiem braku miłości i przynależności zawsze jest cierpienie. I jednocześnie czuję, że naprawdę doświadczyłam cierpienia związanego z przynależnością w moim życiu.

Przyglądałam się temu z zainteresowaniem: ludziom, którzy mają silne poczucie przynależności; szukałam odpowiedzi na pytanie, co ich łączy.

I czy koncepcja o przynależności wszędzie/nigdzie jest w ogóle zasadna? To, co zrozumiałam eksplorując ten temat, było dla mnie dosyć szokujące. Bo zauważyłam, że jako ludzkość otaczamy się ideologicznymi bunkrami. Żyjemy wśród ludzi, którzy różnią się od nas, ale nie żyjemy z nimi.

Można by pomyśleć, że im bardziej jesteśmy podzieleni, tym bardziej się łączymy, ponieważ przebywamy tylko z ludźmi, którzy są tacy, jak my. Ale okazuje się, że za tymi ideologicznymi ścianami wcale nie jesteśmy ze sobą głęboko związani. Po prostu nienawidzimy tych samych ludzi, a to nie jest żadnym wyznacznikiem przynależności. Bo ona nie oznacza, że będziesz przy mnie, gdy będę chorowała, po raz setny się przeprowadzała lub gdy stracę pracę.
A to nie jest prawdziwe, głębokie połączenie.

No dobra, więc jesteśmy coraz bardziej podzieleni. I jesteśmy w tych swoich wierzeniach bardzo samotni.

A samotność to poważna sprawa.

Jest pewien rodzaj pierwotnej samotności, której doświadczenie przypomina głód lub pragnienie. Jeśli nie nawadniamy się lub nie jemy, dostajemy sygnał od ciała, że potrzebujemy coś zjeść. A samotność mówi, że potrzebujemy kontaktów społecznych, w przeciwnym wypadku jesteśmy w tarapatach. I to sporych, ponieważ wg badań przeprowadzonych przez J.Capaccio, samotność powoduje większe ryzyko przedwczesnej śmierci niż palenie paczki papierosów dziennie lub otyłość (¡sic!). Samotność zabija i jest bardzo ważnym wyznacznikiem zdrowia mentalnego i fizycznego.

John Cappacio w swojej książce "Loneliness" mówi, że w samotności nie chodzi o bycie samemu, a o poczucie braku połączenia.

Jako społeczeństwo, jesteśmy coraz bardziej odłączeni od samych siebie, niż kiedykolwiek wcześniej. I w rezultacie, coraz bardziej spolaryzowani.

Jedną z najpiękniejszych lekcji, którą wyciągnęłam z tęsknoty za przynależnością, to że nie jest ona czymś, co możemy wynegocjować ze światem zewnętrznym. Jest czymś, co niesiemy w naszych sercach. I okazuje się, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, którzy mają najwyższe poczucie prawdziwej przynależności, odnajdują siebie nie tylko w byciu częścią czegoś większego, lecz również w odwadze do stanięcia w sobie. Często samodzielnie.

I to również jest powód, dla którego sztuka i kreatywność staną się bardzo istotne w naszych procesach uzdrawiania i tego, co przyniesie nam przyszłość. Każda kreatywna osoba rozumie czym jest

stanie w sobie.

Wszystkie kreatywne osoby mają tę niesamowitą zdolność odnajdywania piękna i wartości w byciu szerszej kreatywnej społeczności, lecz również odwagi do stania w sobie.

I nie mówię tego jako samozwańczy coach, lecz jako twórcza istota, która odnalazła swój ból i spełnienie w byciu większej kreatywnej grupy i społeczności. Bez wmawiania sobie, że nie będę miała momentów zupełnej samotności. Bo każdy z nas będzie musiał być sam w pewnym punkcie życia. Mało tego, uważam, że na pewnym poziomie wszyscy jesteśmy do tego wzywani.

Myślę, że to chciała powiedzieć Maya Angelou, gdy mówiła, że przynależymy wszędzie i nigdzie, ponieważ prawdziwą przynależność mamy w sercu i ona nie podlega żadnym zewnętrznym negocjacjom.

Serce, które przynależy, jest w ciągłym stanie medytacji.

W moim przypadku to właśnie brak przynależności pomógł mi odnaleźć moją Twórczą Ścieżkę. I ponieważ nie przynależałam, gdy dorastałam w przemocowym, współuzależnionym systemie. Nie przynależałam, gdy wyprowadziłam się z domu w wieku 16 lat do innego miasta. A potem nie przynależałam, gdy podróżowałam i przeprowadzałam się dziesiątki razy - zawsze czułam się jak "ta obca".

Lecz to sprawiło, że zaczęłam widzieć wzorce. Stałam się kimś, kto potrafi odnaleźć i zrozumieć wzorce w zachowaniach ludzi, w ich emocjach, w przekonaniach. Później zaczęłam je odnajdywać na coraz bardziej subtelnych poziomach energetycznych. Mało tego, zaczęłam widzieć źródła tych wzorców i tutaj zaczęła się prawdziwa zabawa z kreatywną pracą u źródła. I moja kreatywność - tak samo, jak kreatywność wielu ludzi - narodziła się z bycia na uboczu.

I poza tym, że naprawdę bardzo się bałam - bycia samej z tym wszystkim, to w końcu zaczęłam czuć, że żyję.

Wiecie, bałam się i tak tworzyłam, raz po razie docierając z odwagą do swojej dzikości. I za każdym razem ta dzikość odsuwała mnie od opinii innych ludzi na mój temat. Chyba najbardziej bolała zazdrość, bo czułam się zdradzona przez bliskie mi osoby, które zamiast mnie wspierać, tylko mnie osłabiały.

Lecz serce naznaczone dzikością nigdy nie przestaje, dopóki nie odnajdzie tego, czego szuka.

I jak pisałam wcześniej, każdy z nas należy do dzikości w inny sposób. A za każdym razem, gdy wybieramy dopasowanie się do innych, zamiast przynależności do siebie, wywołuje to w nas ból. W całym tym procesie nie chodzi tylko o nawigowanie dzikości, chodzi o stawanie się dzikością.

Często będę sama i to ok, ponieważ jest w tym piękno i siła. I nie chodzi o to, że nie odnajduję wielkiej radości w byciu częścią zespołu, bo odnajduję. Chodzi o to, że zawsze będę należała przede wszystkim do siebie. A to naprawdę nie jest łatwe, bo jest to swoisty paradoks.

W dodatku, nikt nie może ujarzmić napięcia paradoksu lepiej, my sami osadzeni w swojej kreatywności. A to wszystko dlatego, że to napięcie to nasza kreatywna energia, Kundalini.

Carl Yung es el primer ciudadano de la Unión Europea que se hace cargo de este país. To napięcie pomiędzy drapieżnością i łagodnością, twardością i czułością.

W tym kreatywnym napięciu i jego owocach jesteśmy związani ze sobą w sposób, który nigdy nie może być przerwany. I mimo tego, możemy o tym połączeniu zapomnieć. Tak samo jak fundamentalnie nie możemy przerwać żadnego połączenia z drugim człowiekiem, lecz możemy o nim zapomnieć.

I te chwile, w których trzymamy za ręce nieznajomych, przypominają nie tylko o tym, co jest możliwe między ludźmi, lecz również o tym, co prawdziwe między nami. To jest prawda o tym, że jesteśmy stworzeni do bycia razem. I to wspaniała wiadomość dla nas wszystkich.

Więc zróbmy sobie prezent: przestańmy wędrować przez świat w poszukiwaniu dowodów na to, że nie przynależymy. A nawet jeśli, to i tak w pewnym momencie dojdziemy do punktu, w którym zdamy sobie sprawę, że to nie jest coś, co jest zależne od okoliczności zewnętrznych.

To coś, co niesieszz w Twoim dzikim sercu. I jeśli spędzisz swoje życie na poszukiwaniach, zawsze znajdziesz dowód na brak przynależności.

Wiem, bo sama tam byłam 🙂

Con amor,
Pauli