Last year was a very difficult year for me, and although as I write this I am in a very different place, I am just now realising that I don’t know if 2021 was more difficult than the last 2, 5 or 7 years. All these years have been marked by one thing: the search for the mythical “Promised Land”, or HOPE.

I have wandered the world looking for confirmation that I belong. I went through various stages of searching for the perfect environment, looking for it in my partner, in my work, in my activities, in my friends and in the ways I spend my free time.

For the most part, the answer I received was:

“It’s not here.”

So I kept looking. I was very persistent and today I look back on that perseverance with deep compassion and gratitude. Compassion comes from the realization that I was looking in the wrong place – that is, outward. Gratitude came from the understanding that all those rejections, all that rejection led me to myself and to the recognition of who I am.

And while this process is very personal, I find a certain Universality in it, because I see that we all long for the same thing, namely belonging.

The problem is that in seeking confirmation of belonging we will never find it permanently, because everything external is impermanent. It can only be found by standing in the power of your heart.

And all hearts are marked by wildness.

We belong to it because every time we try to fit in, it causes us unexplained pain.

It is the result of the mistaken belief that we cannot be in touch with ourselves to have value. That we must constantly respond to the needs of others in order for our lives to have meaning. That we must belittle, change or artificially create ourselves in order to be worthy of belonging.

This is a big cognitive error, because I’ve noticed that our greatest contribution and value to society is in acknowledging ourselves and our voice. And believe it or not, but it wasn’t until I stopped believing in this belief and allowed myself complete solitude that I felt truly alive.

In the beautiful words of Maya Angelou, “You will not experience true freedom until you belong everywhere. Nowhere, meaning everywhere.”

The price is high and the reward is great.

I have long contemplated what it means to belong everywhere and nowhere at the same time.

Here is one thing I can say with certainty: the result of not loving and belonging is always suffering. And at the same time, I feel that I have really experienced the suffering of belonging in my life.

I looked at it with interest: people who have a strong sense of belonging; I looked for the answer to the question of what they have in common.

And is the concept about belonging everywhere/nowhere even valid? What I understood by exploring this topic was quite shocking to me. Because I noticed that as humanity we surround ourselves with ideological bunkers. We live among people who are different from us, but we don’t live with them.

You might think that the more divided we are, the more we connect because we only hang out with people who are like us. But it turns out that behind these ideological walls we are not deeply connected to each other at all. We just hate the same people, and that is no indicator of belonging. Because it doesn’t mean you’ll be there for me when I get sick, or move house for the hundredth time, or when I lose my job.
And that’s not real, deep connection.

Okay, so we are increasingly divided. And we are very lonely in these beliefs of ours.

And loneliness is a serious matter.

There is a kind of primal loneliness, the experience of which is similar to hunger or thirst. If we don’t hydrate or eat, we get a signal from the body that we need to eat something. And loneliness tells us that we need social contacts, otherwise we are in trouble. And a big one, because according to a study by J.Capaccio, loneliness causes a greater risk of premature death than smoking a packet of cigarettes a day or being obese (sic!). Loneliness kills and is a very important determinant of mental and physical health.

John Cappacio, in his book Loneliness, says that loneliness is not about being alone, but about feeling disconnected.

As a society, we are increasingly more disconnected from ourselves than ever before. And as a result, increasingly polarised.

One of the most beautiful lessons I have learned from longing to belong is that it is not something we can negotiate with the outside world. It is something we carry in our hearts. And it turns out, both men and women who have the highest sense of true belonging find themselves not only in being part of something bigger, but also in having the courage to stand within themselves. Often on their own.

And this is also the reason why art and creativity will become very important in our healing processes and what the future holds for us. Every creative person understands what is

standing in themselves.

All creative people have this incredible ability to find beauty and value in being a wider creative community, but also the courage to stand within themselves.

And I don’t say this as a self-proclaimed coach, but as a creative being who has found her pain and fulfilment in being a larger creative group and community. Without telling myself that I won’t have moments of complete solitude. Because each of us will have to be alone at some point in our lives. Little by little, I think on some level we are all called to do that.

I think this is what Maya Angelou was trying to say when she said that we belong everywhere and nowhere, because true belonging is in the heart and it is not subject to any external negotiation.

The heart that belongs is in a constant state of meditation.

In my case, it was my lack of belonging that helped me find my Creative Path. And because I didn’t belong when I grew up in a violent, codependent system. I didn’t belong when I moved away from home at 16 to another city. And then I didn’t belong when I travelled and moved dozens of times – I always felt like ‘the outsider’.

But it made me start to see patterns. I became someone who could find and understand patterns in people’s behaviour, in their emotions, in their beliefs. Then I started to find them on more and more subtle energy levels. Not only that, I started to see the source of these patterns and this is where the real fun with creative work at the source started. And my creativity – just like the creativity of many people – was born from being on the sidelines.

And apart from being really scared – of being alone with it all, I finally started to feel alive.

You know, I was afraid and so I created, time and again reaching out with courage to my wildness. And each time this wildness pushed me away from other people’s opinions about me. I think jealousy hurt the most, because I felt betrayed by people close to me who, instead of supporting me, only weakened me.

But a heart marked by wildness never stops until it finds what it is looking for.

And as I’ve written before, each of us belongs to wildness in a different way. And every time we choose to fit in with others instead of belonging to ourselves, it causes us pain. This whole process is not just about navigating wildness, it’s about becoming wild.

I will often be alone and that’s ok because there is beauty and strength in that. And it’s not that I don’t find great joy in being part of a team, because I do. The point is that I will always belong to myself first and foremost. And this is really not easy, because it is a kind of paradox.

In addition, no one can tame the tension of the paradox better, ourselves embedded in our own creativity. And this is all because this tension is our creative energy, the Kundalini.

Carl Yung spoke of it as our greatest spiritual gift. It is the tension between predation and gentleness, hardness and tenderness.

In this creative tension and its fruits, we are connected to each other in a way that can never be broken. And yet, we can forget this connection. Just as fundamentally we cannot break any connection with another person, but we can forget it.

And those moments when we hold hands with strangers are reminders not only of what is possible between people, but also of what is true between us. This is the truth of the fact that we are made to be together. And that’s great news for all of us.

So let’s make a gift to ourselves: stop wandering the world looking for evidence that we don’t belong. And even if we do, at some point we’ll get to a point where we realise that it’s not something that’s dependent on external circumstances.

It’s something you carry in your wild heart. And if you spend your life searching, you will always find evidence of not belonging.

I know, because I’ve been there myself 🙂

With love,
Paula

POLSKI

Powrót do siebie

Zeszły rok był dla mnie bardzo trudny, i mimo, że gdy piszę ten tekst znajduję się w zupełnie innym miejscu, to właśnie zdaję sobie sprawę, że nie wiem czy 2021 był trudniejszy niż ostatnie 2, 5 czy 7 lat. Wszystkie te lata były naznaczone jedną rzeczą: poszukiwaniem mitycznej “Ziemi Obiecanej”, czyli DOMU.

Wędrowałam po świecie szukając potwierdzenia, że przynależę. Przeszłam przez różne stadia poszukiwania idealnego środowiska, szukając tego w partnerze, w pracy, w moich działaniach, w znajomych i sposobach na spędzanie czasu wolnego.

W większości odpowiedź, jaką otrzymywałam, brzmiała:

“To nie tutaj”

więc szukałam dalej. Byłam bardzo wytrwała i dzisiaj patrzę na tą wytrwałość z głębokim współczuciem i wdzięcznością. Współczucie wynika ze świadomości, że szukałam w niewłaściwym miejscu – czyli na zewnątrz. Wdzięczność się pojawiła w wyniku zrozumienia, że te wszystkie odmowne odpowiedzi, to całe odrzucenie doprowadziło mnie do siebie i do uznania tego, kim jestem.

I o ile ten proces jest bardzo osobisty, to odnajduję w nim pewną Uniwersalność, bo widzę, że wszyscy tęsknimy za tym samym, a mianowicie za przynależnością.

Problem polega na tym, że szukając potwierdzenia przynależności nigdy jej nie odnajdziemy na stałe, bo wszystko, co zewnętrzne jest nietrwałe. Można to znaleźć tylko i wyłącznie stając w mocy swojego serca.

A wszystkie serca są naznaczone dzikością.

Przynależymy do niej, ponieważ za każdym razem, gdy próbujemy się dopasować, wywołuje to w nas niewyjaśniony ból.

Jest to wynikiem błędnego przekonania, że nie możemy być w kontakcie ze sobą, żeby mieć wartość. Że musimy stale odpowiadać na potrzeby innych, żeby nasze życie miało znaczenie. Że musimy umniejszać, zmieniać lub sztucznie kreować siebie, by być godnymi przynależności.

To duży błąd poznawczy, bo zauważyłam, że największy wkład i wartość w społeczeństwo mamy uznając siebie i swój głos. I możecie mi wierzyć, albo nie, ale dopiero w chwili, gdy przestałam wierzyć w to przekonanie i pozwoliłam sobie na kompletną samotność poczułam, że naprawdę żyję.

Pięknymi słowami mówi o tym Maya Angelou: “Nie doświadczysz prawdziwej wolności, dopóki nie będziesz przynależeć wszędzie. Nigdzie, czyli wszędzie.”

Cena jest wysoka, a nagroda wspaniała.

Długo kontemplowałam, co to znaczy: Przynależeć wszędzie i nigdzie jednocześnie.

Oto jedna rzecz, którą mogę powiedzieć z całą pewnością: wynikiem braku miłości i przynależności zawsze jest cierpienie. I jednocześnie czuję, że naprawdę doświadczyłam cierpienia związanego z przynależnością w moim życiu.

Przyglądałam się temu z zainteresowaniem: ludziom, którzy mają silne poczucie przynależności; szukałam odpowiedzi na pytanie, co ich łączy.

I czy koncepcja o przynależności wszędzie/nigdzie jest w ogóle zasadna? To, co zrozumiałam eksplorując ten temat, było dla mnie dosyć szokujące. Bo zauważyłam, że jako ludzkość otaczamy się ideologicznymi bunkrami. Żyjemy wśród ludzi, którzy różnią się od nas, ale nie żyjemy z nimi.

Można by pomyśleć, że im bardziej jesteśmy podzieleni, tym bardziej się łączymy, ponieważ przebywamy tylko z ludźmi, którzy są tacy, jak my. Ale okazuje się, że za tymi ideologicznymi ścianami wcale nie jesteśmy ze sobą głęboko związani. Po prostu nienawidzimy tych samych ludzi, a to nie jest żadnym wyznacznikiem przynależności. Bo ona nie oznacza, że będziesz przy mnie, gdy będę chorowała, po raz setny się przeprowadzała lub gdy stracę pracę.
A to nie jest prawdziwe, głębokie połączenie.

No dobra, więc jesteśmy coraz bardziej podzieleni. I jesteśmy w tych swoich wierzeniach bardzo samotni.

A samotność to poważna sprawa.

Jest pewien rodzaj pierwotnej samotności, której doświadczenie przypomina głód lub pragnienie. Jeśli nie nawadniamy się lub nie jemy, dostajemy sygnał od ciała, że potrzebujemy coś zjeść. A samotność mówi, że potrzebujemy kontaktów społecznych, w przeciwnym wypadku jesteśmy w tarapatach. I to sporych, ponieważ wg badań przeprowadzonych przez J.Capaccio, samotność powoduje większe ryzyko przedwczesnej śmierci niż palenie paczki papierosów dziennie lub otyłość (sic!). Samotność zabija i jest bardzo ważnym wyznacznikiem zdrowia mentalnego i fizycznego.

John Cappacio w swojej książce “Loneliness” mówi, że w samotności nie chodzi o bycie samemu, a o poczucie braku połączenia.

Jako społeczeństwo, jesteśmy coraz bardziej odłączeni od samych siebie, niż kiedykolwiek wcześniej. I w rezultacie, coraz bardziej spolaryzowani.

Jedną z najpiękniejszych lekcji, którą wyciągnęłam z tęsknoty za przynależnością, to że nie jest ona czymś, co możemy wynegocjować ze światem zewnętrznym. Jest czymś, co niesiemy w naszych sercach. I okazuje się, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, którzy mają najwyższe poczucie prawdziwej przynależności, odnajdują siebie nie tylko w byciu częścią czegoś większego, lecz również w odwadze do stanięcia w sobie. Często samodzielnie.

I to również jest powód, dla którego sztuka i kreatywność staną się bardzo istotne w naszych procesach uzdrawiania i tego, co przyniesie nam przyszłość. Każda kreatywna osoba rozumie czym jest

stanie w sobie.

Wszystkie kreatywne osoby mają tę niesamowitą zdolność odnajdywania piękna i wartości w byciu szerszej kreatywnej społeczności, lecz również odwagi do stania w sobie.

I nie mówię tego jako samozwańczy coach, lecz jako twórcza istota, która odnalazła swój ból i spełnienie w byciu większej kreatywnej grupy i społeczności. Bez wmawiania sobie, że nie będę miała momentów zupełnej samotności. Bo każdy z nas będzie musiał być sam w pewnym punkcie życia. Mało tego, uważam, że na pewnym poziomie wszyscy jesteśmy do tego wzywani.

Myślę, że to chciała powiedzieć Maya Angelou, gdy mówiła, że przynależymy wszędzie i nigdzie, ponieważ prawdziwą przynależność mamy w sercu i ona nie podlega żadnym zewnętrznym negocjacjom.

Serce, które przynależy, jest w ciągłym stanie medytacji.

W moim przypadku to właśnie brak przynależności pomógł mi odnaleźć moją Twórczą Ścieżkę. I ponieważ nie przynależałam, gdy dorastałam w przemocowym, współuzależnionym systemie. Nie przynależałam, gdy wyprowadziłam się z domu w wieku 16 lat do innego miasta. A potem nie przynależałam, gdy podróżowałam i przeprowadzałam się dziesiątki razy – zawsze czułam się jak “ta obca”.

Lecz to sprawiło, że zaczęłam widzieć wzorce. Stałam się kimś, kto potrafi odnaleźć i zrozumieć wzorce w zachowaniach ludzi, w ich emocjach, w przekonaniach. Później zaczęłam je odnajdywać na coraz bardziej subtelnych poziomach energetycznych. Mało tego, zaczęłam widzieć źródła tych wzorców i tutaj zaczęła się prawdziwa zabawa z kreatywną pracą u źródła. I moja kreatywność – tak samo, jak kreatywność wielu ludzi – narodziła się z bycia na uboczu.

I poza tym, że naprawdę bardzo się bałam – bycia samej z tym wszystkim, to w końcu zaczęłam czuć, że żyję.

Wiecie, bałam się i tak tworzyłam, raz po razie docierając z odwagą do swojej dzikości. I za każdym razem ta dzikość odsuwała mnie od opinii innych ludzi na mój temat. Chyba najbardziej bolała zazdrość, bo czułam się zdradzona przez bliskie mi osoby, które zamiast mnie wspierać, tylko mnie osłabiały.

Lecz serce naznaczone dzikością nigdy nie przestaje, dopóki nie odnajdzie tego, czego szuka.

I jak pisałam wcześniej, każdy z nas należy do dzikości w inny sposób. A za każdym razem, gdy wybieramy dopasowanie się do innych, zamiast przynależności do siebie, wywołuje to w nas ból. W całym tym procesie nie chodzi tylko o nawigowanie dzikości, chodzi o stawanie się dzikością. 

Często będę sama i to ok, ponieważ jest w tym piękno i siła. I nie chodzi o to, że nie odnajduję wielkiej radości w byciu częścią zespołu, bo odnajduję. Chodzi o to, że zawsze będę należała przede wszystkim do siebie. A to naprawdę nie jest łatwe, bo jest to swoisty paradoks.

W dodatku, nikt nie może ujarzmić napięcia paradoksu lepiej, my sami osadzeni w swojej kreatywności. A to wszystko dlatego, że to napięcie to nasza kreatywna energia, Kundalini.

Carl Yung mówił o niej, że jest naszym największym duchowym darem. To napięcie pomiędzy drapieżnością i łagodnością, twardością i czułością.

W tym kreatywnym napięciu i jego owocach jesteśmy związani ze sobą w sposób, który nigdy nie może być przerwany. I mimo tego, możemy o tym połączeniu zapomnieć. Tak samo jak fundamentalnie nie możemy przerwać żadnego połączenia z drugim człowiekiem, lecz możemy o nim zapomnieć.

I te chwile, w których trzymamy za ręce nieznajomych, przypominają nie tylko o tym, co jest możliwe między ludźmi, lecz również o tym, co prawdziwe między nami. To jest prawda o tym, że jesteśmy stworzeni do bycia razem. I to wspaniała wiadomość dla nas wszystkich.

Więc zróbmy sobie prezent: przestańmy wędrować przez świat w poszukiwaniu dowodów na to, że nie przynależymy. A nawet jeśli, to i tak w pewnym momencie dojdziemy do punktu, w którym zdamy sobie sprawę, że to nie jest coś, co jest zależne od okoliczności zewnętrznych.

To coś, co niesiesz w Twoim dzikim sercu. I jeśli spędzisz swoje życie na poszukiwaniach, zawsze znajdziesz dowód na brak przynależności.

Wiem, bo sama tam byłam 🙂

With love,
Pauli