En nuestra cultura existe la creencia de que la familia lo es todo, que es la primera tribu y la última. Que la familia es el alfa y el omega. La familia es importante, pero no es lo más importante. La familia es lo primero, pero no lo último. La corriente de la vida nos aleja de la familia hacia nuestro propio destino, que puede ser muy diferente de lo que esperamos. A veces significa decir adiós a personas a las que queremos y sin las cuales no podemos imaginar que nuestra vida continúe.

Y sí, puedes querer a alguien y, por diversas razones, decidir que te despides de esa persona. Puedes echar de menos a alguien, pensar en alguien todos los días y aun así disfrutar de no tener a esa persona en tu vida. 

Soy consciente de cierta paradoja que se desprende de estas afirmaciones. Al fin y al cabo, si amamos, deberíamos soportarlo y estar de acuerdo con todo. Y si echamos de menos, no deberíamos alegrarnos de que esa persona no esté en nuestras vidas. 

Pero hay una gran sabiduría en esta paradoja, y es la sabiduría de cuidar tus propios límites y tu propio bienestar.

Personalmente, luché durante mucho tiempo con la culpa después de que las relaciones terminaran: que, si todavía amaba a alguien, significaba que la decisión de retirar a esa persona de mi vida había sido una mala decisión. O si fallaba, entonces me cuestionaba a mí misma y a mis decisiones. Y tardé mucho tiempo en comprender que el amor es simplemente amor. Y la añoranza no es más que un recuerdo amable de la presencia de alguien.

Recuerdo cuando me separé de una de las personas más importantes de mi vida. No pudimos llegar a un acuerdo, estábamos separados en nuestras necesidades. Una de las últimas cosas que pasó entre nosotros fue un momento, un momento de cercanía, en el que él se acercó a mí, me abrazó y me dijo: "Te quiero, ¿lo sabes?" y recuerdo haber dicho entonces: "Lo sé". Porque lo sabía. Nunca dudé de si me quería o no. E incluso recordándolo después de todos estos años, no creo que hiciera nada por falta de amor. Aunque nuestras necesidades eran tan diferentes, no quería convertirlo en alguien que no era.

Creo que hacemos un flaco favor al concepto de amor cuando lo reducimos a algo relacionado con el control y con intentar cambiar a alguien, y sin embargo el amor no es tal cosa. Amamos a la gente, se lo damos gratis, y luego decidimos si esa es la forma que queremos tener en nuestras vidas o no.

Todo para merecer amor

Sin embargo, hacemos cosas diferentes para ganarnos el amor. Una forma es intentar llevar cargas por los demás para sentirnos necesitados y queridos. Para llenar el vacío de nuestro corazón, lo llenamos de penurias y tenemos tranquilidad durante un tiempo. Incluso cuando no asumimos los problemas de otra persona conscientemente, al aceptar que nos traten mal, asumimos cargas que no son nuestras. Para mí, ésta es una de las situaciones más tristes, porque nos ponemos en la situación de tener que ganarnos el amor.

Alternativamente, ponemos condiciones a los demás: "si esta persona cambia, la amaré", pero al fin y al cabo, esto no es amor. Esto no es el poder del amor, o lo que el amor hace. Es una condición y un intento de controlar, de encajar a alguien en nuestra visión de qué/quién debería ser ese alguien. Yo me refiero a esto con cariño como la "plantilla del amor" que creamos cuando la realidad es demasiado dura de aceptar porque no nos sentimos queridos.

En mi trabajo conozco a personas que tienen ambas cosas. Pero mi observación es que todo el mundo, en algún momento de su vida, tiene que enfrentarse a sus expectativas de amor, desnudarlas, desmontarlas y desprenderse de las que no sirven para nada. 

A algunos les empuja en esta dirección su primera tribu, a otros el amor perdido, la traición, la desilusión con la amistad, el bienestar de los hijos y, a veces, la muerte de un ser querido. Estas crisis son un paso muy importante en el proceso de maduración. Si entonces asumimos la responsabilidad de nuestro dolor, de nuestra herida, sin duda saldremos de la situación elevados y más preparados para enfrentarnos a la vida con el corazón abierto.

Abrir y cerrar el corazón

Una vez oí decir a uno de mis profesores que debemos aprender a reconocer de quién cerrar y de quién abrir el corazón. En mi inocencia (por no decir ingenuidad) me indignó enormemente esta afirmación. Estaba convencida de que si yo tenía un corazón abierto, seguramente todo el mundo querría abrir el suyo. No fue ni es así. Y no podemos esperarlo de nadie.

Y un buen ejemplo aquí es parte de mi familia, los quiero aunque no tenga contacto con ellos. Los quiero mucho. Pero he aceptado que tendrían que cambiar para estar en mi vida, y si cambian o no es algo sobre lo que no tengo control. 

Cuando nos damos cuenta de esto, dejamos de ser las expectativas sociales de nosotros mismos, porque no es responsabilidad de nadie mantener el contacto con nadie, especialmente cuando hay abuso y violencia. Y éstas son las situaciones en las que no debes tanto "callarte" como proteger tu corazón.

¿Amor agotador?

Esta protección consciente del corazón, es decir, dirigir el amor y la atención a las propias necesidades emocionales, ayuda a salir del patrón abusador-víctima. En este patrón nos sostenemos por un sentimiento de dolor, que por cierto es agotador al máximo. Es incluso más agotador que amar a alguien que no siente lo mismo por nosotros. 

He utilizado el ejemplo de los sentimientos no correspondidos porque a menudo mantenemos la esperanza de que la otra persona acabe cambiando de opinión, y eso supone un gran desgaste de energía. Me he dado cuenta de que a menudo invertimos aún más en una relación, con la esperanza de que al final nos noten lo que necesitamos. Esta acción es como montar en un tiovivo: damos vueltas y vueltas en círculos sin llegar nunca al punto.

Así son los ciclos kármicos: recreamos un patrón, reviviendo las mismas emociones una y otra vez con otras personas. El guión es el mismo, pero los actores son diferentes.

En una situación así, conviene darse cuenta de que si alguien no está preparado para ti, simplemente no lo está. Lo más probable es que no esté preparada para sí misma. Lo que significa que nunca conocerás el mejor lado de esa persona. Y al fin y al cabo, te mereces lo mejor 🙂 .

No dejes que la falta de voluntad de otra persona te quite la autoestima. Encuentra la manera de darte a ti mismo lo que quieres recibir de los demás. El amor no es la guerra: en la guerra todos perdemos, con el amor crecemos. Y cuando sientas que no tienes nada más que dar y que tu corazón está cada vez más vacío, quiero que recuerdes que estás demasiado lleno de amor como para amarte a medias.

¿Le gusta lo que lee?

¡Comparte!

POLSKI

Kocham, więc odchodzę

Jest w naszej kulturze przekonanie, że rodzina jest wszystkim, że to pierwsze plemię i ostatnie plemię. Że rodzina to alfa i omega. Rodzina jest ważna, ale nie najważniejsza. Rodzina jest pierwsza, ale nie ostatnia. Strumień życia kieruje nas od rodziny ku własnemu losowi, który może bardzo odbiegać od oczekiwań. Czasami oznacza to pożegnanie z osobami, które kochamy i bez których nie wyobrażamy sobie dalszego życia.

I tak, możesz kogoś kochać i z różnych powodów zdecydować, że się żegnasz z tą osobą. Możesz tęsknić za kimś, myśleć o kimś każdego dnia i nadal cieszyć się z tego, że nie ma tej osoby w Twoim życiu. 

Zdaję sobie sprawę z pewnego paradoksu, który płynie z tych stwierdzeń. Przecież jeśli kochamy, to powinniśmy znosić i zgadzać się na wszystko. A jeśli tęsknimy, to nie powinniśmy się cieszyć z tego, że tej osoby nie ma w naszym życiu. 

Lecz jest ogromna mądrość w tym paradoksie, a jest to mądrość dbania o własne granice i swoje dobro.

Osobiście długo zmagałam się z poczuciem winy po zakończonych relacjach - że, jeżeli kogoś nadal kocham, to znaczy, że decyzja o wycofaniu tej osoby z mojego życia była złą decyzją. Lub jeśli tęskniłam, wówczas kwestionowałam siebie i swoje wybory. I zajęło mi to dużo czasu, by zrozumieć, że miłość to po prostu miłość. A tęsknota jest niczym więcej, jak tylko życzliwym wspomnieniem czyjejś obecności.

Pamiętam, gdy rozstawałam się z jedną z bardzo ważnych osób w moim życiu. Nie mogliśmy dojść do porozumienia, rozmijaliśmy się w potrzebach. Jedną z ostatnich rzeczy, jaka wydarzyła się między nami, był moment, chwila bliskości, w której podszedł do mnie, przytulił mnie i powiedział: "kocham Cię, wiesz o tym?" i pamiętam, że powiedziałam wtedy: "wiem". Bo wiedziałam. To, czy mnie kochał czy nie nigdy nie było kwestią dyskusyjną. I nawet patrząc na to po tylu latach, nie sądzę, by robił cokolwiek z braku miłości. Mimo, że nasze potrzeby tak bardzo się od siebie różniły, nie chciałam go zmieniać w kogoś, kim nie był.

Myślę, że robimy wielką krzywdę koncepcji miłości, gdy sprowadzamy ją do czegoś, co dotyczy kontroli i prób zmieniania kogoś, a przecież miłość nie jest czymś takim. Kochamy ludzi, dajemy im to za darmo, po czym decydujemy, czy to jest forma, którą chcemy mieć w naszych życiach, czy nie.

Wszystko, by zasłużyć na miłość

Jednak robimy różne rzeczy, by zasłużyć na miłość. Jedną z możliwości są próby dźwigania ciężarów za innych, by czuć się potrzebnymi i kochanymi. By wypełnić pustkę w sercu, wypełniamy ją trudami i na jakiś czas mamy spokój. Nawet gdy nie bierzemy na siebie czyichś problemów świadomie, zgadzając się na złe traktowanie, bierzemy na siebie nie swoje obciążenia. Dla mnie to jedna ze smutniejszych sytuacji, ponieważ ustawiamy się w pozycji osoby, która musi zasłużyć na miłość.

Alternatywnie, stawiamy warunki innym: "jak ten ktoś się zmieni, to go pokocham", ale przecież to nie jest miłość. To nie jest moc miłości, ani to, co miłość robi. To jest warunek i próba kontroli, dopasowania kogoś do naszej wizji tego, jaką/jakim ten ktoś powinien być. Pieszczotliwie nazywam to "szablonikiem na miłość", który tworzymy, gdy rzeczywistość jest zbyt trudna do przyjęcia, bo czujemy się niekochani.

W mojej pracy spotykam się z ludźmi, którzy mają i tak, i tak. Lecz z moich obserwacji wynika, że każdy w pewnym momencie swojego życia musi się zmierzyć ze swoimi oczekiwaniami wobec miłości, rozebrać się z nich, rozłożyć na części pierwsze i odpuścić te, które niczemu nie służą. 

Niektórych popycha w tym kierunku pierwsze plemię, innych utracona miłość, zdrada, rozczarowanie przyjaźnią, dobro dzieci, a czasem śmierć ukochanej osoby. Te kryzysowe sytuacje są bardzo ważnym krokiem w procesie dojrzewania. Jeśli weźmiemy wtedy odpowiedzialność za swój ból, za swoją ranę, wtedy na pewno wyjdziemy z tej sytuacji uniesieni i bardziej gotowi na spotykanie życia z otwartym sercem.

Otwieranie i zamykanie serca

Kiedyś usłyszałam od jednego z moich nauczycieli, że musimy nauczyć się rozpoznawać, przed kim zamykać, a przed kim otwierać serce. W mojej niewinności (żeby nie powiedzieć naiwności) ogromnie się oburzyłam tym stwierdzeniem. Byłam przekonana, że jak ja mam otwarte serce, to wszyscy na pewno będą chcieli otworzyć swoje. A tak nie było i nie jest. I nie możemy tego od nikogo oczekiwać.

I dobrym przykładem jest tutaj część mojej rodziny, kocham ich, mimo tego, że nie mam z nimi kontaktu. Kocham ich bardzo. Lecz zaakceptowałam fakt, że oni musieliby się zmienić, by móc być w moim życiu, a to czy oni się zmienią, czy nie, jest czymś, nad czym nie mam kontroli. 

Gdy zdajemy sobie z tego sprawę, przestajemy być społecznymi oczekiwaniami wobec nas samych, ponieważ nie jest niczyim obowiązkiem utrzymywanie kontaktu z kimkolwiek, w szczególności przy nadużyciach i przemocy. I to są sytuacje, w których należy nie tyle "zamykać", co chronić swoje serce.

Wyczerpująca miłość?

To świadome ochranianie serca, czyli kierowanie miłości i uwagi na swoje potrzeby emocjonalne pomaga wyjść ze schematu oprawcy-ofiary. W tym schemacie podtrzymuje nas poczucie krzywdy, które swoją drogą jest na maksa wyczerpujące. To jest nawet bardziej wyczerpujące niż kochanie kogoś, kto nie żywi do nas tych samych uczuć. 

Użyłam przykładu nieodwzajemnionych uczuć, ponieważ często wtedy podtrzymujemy nadzieję, że druga osoba w końcu zmieni zdanie - a to jest duży ubytek energetyczny. Zauważyłam, że często inwestujemy w relację nawet więcej, licząc na to, że w końcu zostaniemy zauważeni tak, jak tego potrzebujemy. To działanie przypomina jazdę na karuzeli - kręcimy się w kółko nigdy nie docierając do sedna sprawy.

Tak wyglądają cykle karmiczne - odtwarzamy jeden wzorzec, wciąż i wciąż przeżywając te same emocje z innymi ludźmi. Scenariusz zostaje ten sam, tylko aktorzy są inni.

W takiej sytuacji warto zdać sobie sprawę z tego. że jeżeli ktoś nie jest gotowy na Ciebie, to po prostu nie jest gotowy. Najprawdopodobniej nie jest gotowy sam na siebie. Co oznacza, że nigdy nie poznasz najlepszej strony tego człowieka. A przecież zasługujesz na to, co najlepsze 🙂

Nie pozwalaj, by czyjś brak gotowości odbierał Ci poczucie własnej wartości. Znajdź sposób, by dać sobie to, co chcesz otrzymać od innych ludzi. Miłość to nie wojna - na wojnie wszyscy tracimy, dzięki miłości wzrastamy. I łapiąc się w momentach, gdy czujecie, że nie macie już nic więcej do zaoferowania, a Wasze serca stają się coraz bardziej puste, chcę byście pamiętali o tym, że jesteście zbyt pełni miłości, by kochać siebie połowicznie.

Podoba Ci się to, co czytasz?

¡Podziel się!